غمی بی پایان
غمی بی پایان زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست
ودلم بس تنگ است باز هم می خندم
انقدر می خندم که غم از روی رود....
زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ گاه با یک دل تنگ
گاه باید رویید در پس این باران
گاه باید خندید بر غمی بی پایان......
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
