بدون عنوان
بدون عنوان با همسرم صحبت کردم.راضی به ازمایش دادن و کلا بچه دار شدن نیست.نمی دونم این مشکل از کجا پیداش شد دیگه.میگه دکترای ایران به درد نمیخورن کلی باید پول بدیم و بعدش هم نتیجه درست و حسابی نمیدن.اگه مجبور به سقط بشیم هیچ کدوم پیداشون نمیشه و به همین راحتی مجوز نمیدن. جمع بندی حرفاش کلا این بود که توی ایران باید قید بچه رو زد و اگه بچه میخایم باید برای زندگی مهاجرت کنیم به یک کشور دیگه.
ولی اخه مگه میشه هیچ کدوم ازما IELTS نداریم.هر پذیرشی هم بخایم بگیریم باید مدرک زبان داشته باشی.مایی که تا تهرانش رو نتونستیم انتقالی بگیریم میشه مهاجرت کرد؟؟
هر چقدر میخام خودم رو قانع کنم که با این موضوع کنار بیام نمی تونم.این روزا هر کی منو میبینی میگه چرا ناراحتی در صورتی که من اصلا احساسات درونیم رو بروز نمیدم.نمیدونم از کجا مشخص میشه.کاش همسرم هم میفهمید کاش ساده از کنار این موضوع نمی گذشت یا حداقل کاش تحملش برای من راحت بود.خسته شدم از بس جواب این و اون رو دادم جوابهایی که هیچ کدوم قانع کننده نیست.
نمیدونم چرا در این مورد لجبازی میکنه با اینکه عاشق بچه هست ولی در این شرایط نداشتنش رو به داشتنش ترجیح میده.کسی که وقتی یک ماه از رفتن دخترم گذشته بود به فکر دوباره بچه دارشدن افتاده بود حالا کلا دیگه بچه نمیخاد.
دنبال یک روانشناس خوب میگردم تا ببینم نظر اون چیه و چطور میتونم راضیش کنم.خداکنه بتونم......
بدتر از همه اینکه نمی تونم دردم رو به کسی بگم شاید با صحبت با یک روانشانس حالم بهتر شد
..
منم با وجود تمام سختیهایی که کشیدم حتی حاضرم ریسک بارداری دوباره بدون ازمایش رو بپذیرم اما همسرم....
اما ما که نمی دونیم خواست خدا چیه؟؟؟؟.اگر دوباره بخاد.........
رفتن برای ازمایشات هم پول زیادی میخاد هم زبان قوی.که ما از پسش برنمیایم. 